Γράφει η Αγγελική Βύζικα*
Με αφορμή την παρουσία της Εθνικής ομάδας πόλο των γυναικών στον αυριανό (23/7) τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Σιγκαπούρη, θυμήθηκα το πως βρέθηκα στη Σαγκάη και είχα την τύχη να καλύψω δημοσιογραφικά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση.
14 χρόνια πριν: Το ταξίδι θα χανόταν. Κανένας συνάδελφος δεν μπορούσε να πάει καθώς η αποστολή ήταν πολλές ημέρες με τις εφημερίδες και τα sites να έχουν να καλύψουν άλλα γεγονότα, κυρίως τις προετοιμασίες των ποδοσφαιρικών ομάδων.
Μέλος του Δ.Σ. του ΠΣΑΤ τότε, πήγα ως λύση ανάγκης, για να καλυφθεί μια μεγάλη διοργάνωση και θα έστελνα τις ανταποκρίσεις μου, στον ελληνικό Τύπο.
Μεγάλο ταξίδι και η προσγείωση στη Σαγκάη «έκρυβε» ζέστη, υγρασία και μια πόλη με πολύ κόσμο. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει… πλήθος.
Το ξενοδοχείο ήταν η όαση μου, αλλά το να «συνορεύεις» με τα δωμάτια των εθνικών ομάδων ανδρών της Σερβίας και της Κροατίας, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Δεν θυμάμαι ακριβώς τον όροφο, αλλά το δωμάτιο μου ήταν ψηλά, πολύ ψηλά…Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν οιωνό, η ίδια τότε δεν το σκέφθηκα καν.
Με την ανδρική ομάδα να απουσιάζει από τη διοργάνωση (από τις σπάνιες φορές, που δεν είχε προκριθεί) όλο το βάρος για διάκριση έπεφτε στη γυναικεία ομάδα.
Σε ένα συγκρότημα αθλητικών εγκαταστάσεων, το Oriental Sports Center με κολυμβητήρια που κάλυπταν όλα τα αγωνίσματα της πισίνας, η εθνική γυναικών έπρεπε να κάνει την υπέρβαση και την έκανε.
Μαζί με την ομάδα στις προπονήσεις, στις προβολές βίντεο έως την ημέρα των επίσημων αγώνων.
Στη φάση των ομίλων, η ομάδα του Μορφέση νικά την Ισπανία με 10-9, τη Βραζιλία με 11-8 και τη Ρωσία με 6-5.
Στον προημιτελικό, η Ολλανδία φάνταζε αξεπέραστο εμπόδιο. Κι όμως με 12-10 η εθνική γυναικών φθάνει στα ημιτελικά όπου έχει να αντιμετωπίσει την ομάδα που ξέρει να παίρνει αποτελέσματα, την Ιταλία. Κανάλια, ραδιόφωνα και Ιταλοί δημοσιογράφοι καμιά εικοσαριά, έτοιμοι για τον τελικό. Στη μικτή ζώνη, οι μόνοι που περιμέναμε τον Έλληνα προπονητή εγώ και οι συνάδελφοι της ΕΡΤ, οι οποίοι έκαναν και τη μετάδοση.
Τελικά εμείς οι λίγοι ήμασταν οι νικητές. 14-11 την Ιταλία και οι «13» Ελληνίδες: Έλενα Κούβδου, Ελένη Γούλα, Χριστίνα Τσουκαλά, Άντι Μελιδόνη, Μαρία – Ηλέκτρα Ψούνη, Κική Λιόση , Άλκηστη Αβραμίδου, Αλεξάνδρα Ασημάκη, Αντιγόνη Ρουμπέση, Αγγελική Γερόλυμου, Φιλιώ Μανωλιουδάκη, Σταυρούλα Αντωνάκου και Γιούλη Λαρά, θα αντιμετώπιζαν στον τελικό τη γηπεδούχο Κίνα, του Ισπανού Χουάν Ζανέ, που έφθασε (όπως έφθασε) στον τελικό.
Και ξημέρωσε η 29η Ιουλίου του 2011. Από το πρωί είχα ένα αίσθημα ότι κάτι καλό θα γίνει. Άλλωστε το μετάλλιο το είχαμε, το χρώμα ψάχναμε…και στην Ελλάδα περιμέναμε από ώρα σε ώρα να γεννηθεί ο ανιψιός μου.
Ο αγώνας αρχίζει, στις εξέδρες η μόνη Ελληνίδα δημοσιογράφος (οι συνάδελφοι της ΕΡΤ, που έκαναν τη μετάδοση ήταν σε άλλη κερκίδα). Ανάμεσα σε Κινέζους και Ισπανούς (λόγω προπονητή) πανηγύριζα τα γκολ της ελληνικής ομάδας και αισθανόμουν τα αυστηρά βλέμματα όλων.
Το τελικό 9-8 υπέρ της Εθνικής ομάδας, μας ανέβασε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Εμένα μου ήρθαν μνήμες από το 2004. Η Ελλάδα στην κορυφή. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι από Ελλάδα… Γεννήθηκε ο ανιψιός σου.
Με την ψυχολογία στα ύψη, με το τηλέφωνο και το σημειωματάριο στο χέρι, έτρεξα για τις καθιερωμένες δηλώσεις από τα κορίτσια, τον προπονητή και χάρηκα, γιατί προηγήθηκα όλων των μεγαθηρίων των ΜΜΕ.
Η ώρα της απονομής... μόνο χαμόγελα και συγκίνηση όταν ακούστηκε ο Εθνικός ύμνος της χώρας μας. Θυμάμαι κάναμε ώρα να μπούμε στο πούλμαν της επιστροφής με τα κορίτσια να πανηγυρίζουν και να μην έχουν συνειδητοποιήσει τι έχουν καταφέρει. Όταν τους είπα για τη γέννηση του ανιψιού μου και το πιθανό …γούρι που τους έφερε, δεν χρειάζεται να σας πω το ψευδώνυμο… «το χρυσό μωρό!».
Αύριο 23 Ιουλίου 2025, 14 χρόνια μετά, με προπονητή τον Χάρη Παυλίδη, 13 νέες παίκτριες έχουν τη δική τους ευκαιρία να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου. Η ευχή μου; Μακάρι να ήμουν εκεί!
* Η Αγγελική Βύζικα είναι αθλητική συντάκτρια.
-Δείτε στιγμιότυπα του τελικού, ΕΔΩ.