Ο Άρης Γρηγοριάδης, παγκόσμιος πρωταθλητής το 2005 στο ύπτιο και πρωταγωνιστής στο συγκεκριμένο στυλ στην Ευρώπη επί σειρά ετών, σε δηλώσεις του στην ιστοσελίδα μας επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης οκτώ ετών από το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στην Ουγγαρία στα 100 ύπτιο το 2012, χαρακτήρισε τον Χρυσάφη Βαγγελακάκη ως τον δεύτερο πατέρα του. Έναν προπονητή με τον οποίον ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να συνεργάζεται στην Θεσσαλονίκη, ασκώντας προπονητική σε μικρά παιδιά.
Οι λόγοι που ο Άρης Γρηγοριάδης αποκαλεί τον κύριο Βαγγελακάκη ως δεύτερο πατέρα του μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα από τον τρόπο με τον οποίον εκφράζεται και αντιμετωπίζει σήμερα ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός τον σπουδαίο αυτό αθλητή.
Ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης μιλάει σήμερα με έναν υπέροχο τρόπο για τον Άρη Γρηγοριάδη. Αναδεικνύει τα τεράστια προσόντα του και τον διαμαντένιο χαρακτήρα του, στοιχεία που τον οδήγησαν εύκολα στην κορυφή του κόσμου σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά αθλήματα του πλανήτη μας.
«Άρχικά θα ήθελα να σας συγχαρώ που με τον τρόπο σας κρατάτε ζωντανούς στην μνήμη τους μεγάλους αθλητές που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους», ισχυρίζεται ο προπονητής και προσθέτει. «Ο Άρης Γρηγοριάδης ήταν ένας μεγάλος αθλητής. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του επί σειρά ετών. Τον ανέλαβα προπονητικά όταν ήταν 10 ετών και έμεινα μαζί του σε όλη την καριέρα του. Μετά το 2012, όταν αποσύρθηκε από το κολύμπι, παρέμεινε δίπλα μου, ως συνεργάτης μου».
Ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης μιλάει κολακευτικά για τον Άρη.
«Μεγάλος αθλητής είναι αυτός που συνθέτει πολλά και συμπληρώνει ένα δύσκολο παζλ. Ο Άρης Γρηγοριάδης τα είχε όλα για να φτάσει στην κορυφή. Είχε στοιχεία που οι άλλοι δεν διέθεταν. Ήταν ένας μεγάλος τεχνίτης της κλασικής κολύμβησης. Είχε απίστευτη αίσθηση του νερού, άψογη τεχνική, χαλαρότητα, πλευστικότητα, δύναμη μέσα στο νερό και ταχύτητα. Ουσιαστικά κολυμπούσε πάνω από το νερό. Όλα αυτά τα μοναδικά στοιχεία που συνέθεσαν το ταλέντο του, εξελίχτηκαν με την σκληρή δουλειά που έκανε. Ο Άρης δεν φοβόταν κανέναν αντίπαλο. Τους κοίταγε όλους στα μάτια. Στα γρήγορα αγωνίσματα του υπτίου, 50, 100 και 200, μετράει πολύ η τεχνική, η ικανότητα και η δουλειά. Ο Άρης τα είχε όλα. Μεγαλώνοντας απέκτησε και την πείρα. Ζούσε μόνο για το κολύμπι. Πέραν της σκληρής δουλειάς και του ταλέντου είχε και μία μοναδική ευφυία. Δεν τραυματίστηκε ποτέ στην καριέρα του και αυτό οφείλεται στην αυτοπροστασία, απόρροια της ευφυΐας. Επίσης ο Άρης ήταν πολύ υπάκουος, πιστός στους ανθρώπους που τον βοηθούσαν. Ειδικά σε μένα, που άλλαξε όλη την προπονητική και προσωπική μου ζωή. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε. Όλα αυτά τα χρόνια που δούλεψα μαζί του, έκανα πολλά λάθη. Ο Άρης τα έβλεπε, τα ένιωθε. Όμως ποτέ δεν μου μίλησε. Τα θεωρούσε σαν ένα σκαλοπάτι για την ατομική του βελτίωση. Η διαίσθησή του με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν πιστός. Παρέμεινε στην ίδια ομάδα και στον ίδιο προπονητή. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τις δύσκολες και κακές στιγμές για να κάνει κριτική. Οι περισσότεροι αθλητές στην πρώτη δυσκολία αλλάζουν ομάδες και προπονητές. Ο Άρης δεν το έκανε ποτέ. Γι’ αυτό μεγαλούργησε σαν αθλητής».
Ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός της κλασικής κολύμβησης εκτιμά ότι ο Άρης άνοιξε το δρόμο για τις μεγάλες επιτυχίες της ελληνικής κολύμβησης.
«Ο Γρηγοριάδης ήταν ο πρώτος που πήρε μετάλλιο σε μεγάλους αγώνες. Το χρυσό στο παγκόσμιο του 2005 ήταν η αρχή των μεγάλων επιτυχιών που ακολούθησαν. Από τον Άρη Γρηγοριάδη εμπνεύστηκαν οι μετέπειτα σπουδαίοι Έλληνες κολυμβητές. Πήραν δύναμη. Πίστεψαν ότι «κι εμείς μπορούμε». Στο Μόντρεαλ το 2005 ήταν εκεί και ο Σπύρος Γιαννιώτης. Πίστεψε κι αυτός ότι μπορεί να κάνει θαύματα στο μέλλον. Όπως και έγινε».
Σύμφωνα με τον Χρυσάφη Βαγγελακάκη ο Άρης Γρηγοριάδης ήταν και ένας αδαμάντινος χαρακτήρας.
«Για να φτάσεις στην κορυφή δεν χρειάζεται να έχεις ταλέντο και να δουλέψεις σκληρά. Πρέπει να είσαι και ένας σπουδαίος χαρακτήρας. Ο Άρης Γρηγοριάδης ήταν διαμαντένιος. Πολύ ευαίσθητος σαν άνθρωπος. Προσόν η ταπεινότητά του. Μια ταπεινότητα που διακρίνει τους περισσότερους μεγάλους αθλητές. Βοηθούσε τους πάντες».
«Δεύτερο κυρίαρχο θέμα στην καριέρα του ήταν η οικογένειά του. Εξαιρετικοί άνθρωποι, ότι καλύτερο έχω συναντήσει. Ο πατέρας του, ο κυρ Γιάννης ήταν πάντα δίπλα μας από μακριά. Ποτέ δεν μπλέχτηκε. Ποτέ δεν κριτικάρισε. Τον έβλεπες να καθαρίζει το γυμναστήριο, να κοιτάει την θερμοκρασία του νερού στην πισίνα, αλλά πάντα με μία διακριτικότητα».
Ο Άρης σταμάτησε να κολυμπά το 2012 μετά τις μεγάλες επιτυχίες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ουγγαρίας. Άρχισε να ασχολείται με την προπονητική. Και εκεί θα τα καταφέρει ισχυρίζεται ο προπονητής του και νυν συνεργάτης του.
«Εξελίσσεται διαρκώς προπονητικά. Έχει το σεβασμό όλων των παιδιών. Χιλιάδες έχουν περάσει από δίπλα του. Θα πετύχει πολλά και σαν προπονητής».
Καταλήγοντας ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης μας αποκαλύπτει την μεγάλη αγάπη του Άρη για την πατρίδα του και την πόλη του.
«Ο Άρης κολύμπησε σε όλη την καριέρα του σε μια πισίνα. Στο Εθνικό κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης. Το 98% των προπονήσεων έγιναν εκεί. Αγαπούσε παθολογικά τον τόπο του. Του ζήτησαν να πάει στην Αμερική και στην Ολλανδία. Το αρνήθηκε. Ήθελε να παραμείνει στην Θεσσαλονίκη. Ήθελε να αποδείξει ότι οι Έλληνες μπορούν και στην Ελλάδα, δουλεύοντας σκληρά. Δεν ήθελε ποτέ κάτι περισσότερο από αυτό που είχε. Τον ευχαριστώ για όλα».
Γραφείο Τύπου ΚΟΕ: ΝβΧ