ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΡΦΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΚΟΕ
Αϊντχόφεν: ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΟΕ Φώντας Χήτας
Φθινόπωρο του ’08, συνεσταλμένος και … κουμπωμένος, μπαίνει στο γραφείο του Προέδρου της ΚΟΕ, που είχε ζητήσει να τον δει.
«Θέλω να φτιάξεις μια καινούργια ομάδα. Αναλαμβάνεις την Εθνική Γυναικών …», ακούει από τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, ο οποίος μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς αναζητεί τρόπους υπέρβασης για την ομάδα που 4 χρόνια πριν στην Αθήνα, ήταν φιναλίστ και εκείνη που κατακτούσε το πρώτο και μοναδικό μετάλλιο ομαδικού αθλήματος στη χώρα μας, στην κορυφαία διοργάνωση.
Ο 39χρονος τότε, γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου του 1969, «την ίδια μέρα με τον Αρσέν Βενγκέρ», όπως λέει και χαμογελά, Γιώργος Μορφέσης, δεν ήταν χτεσινός.
Πολίστας στον Εθνικό, ήταν πιτσιρικάς (2 συμμετοχές) στην ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα του 1988 με τον Ρούσσοραν. Από το ’91 προπονητής στους μικρούς των «κυανόλευκων», καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα την περίοδο 1999-2000, όταν ο Εθνικός αντικαθιστά τον Ούγγρο τεχνικό που ήταν ξανά στον πάγκο του.
Δεν … πνίγεται. Γίνεται αντίθετα ο νεαρότερος Έλληνας τεχνικός που καταφέρνει η ομάδα του να κατακτήσει Κύπελλο, στις 3 Μαρτίου του 2000 στη Νίκαια, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, ενώ η ομάδα τερματίζει 5η στο πρωτάθλημα.
Στο κουρμπέτι της Εθνικής ομάδας των Γυναικών, από το 2003 ως συνεργάτης αρχικά του Φώντα Μουδάτσιου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Λιουμπλιάνα και αμέσως μετά του Κούλη Ιωσηφίδη με τον οποίο πήγε στη Βαρκελώνη για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Κάθισε δίπλα στον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό, 5 ολόκληρα χρόνια. Γεύτηκε το αργυρό μετάλλιο της Αθήνας, το χρυσό την άλλη χρονιά στα τελικά του World League στο Κίρισι, το χάλκινο στην ίδια διοργάνωση το 2007, θήτευσε με επιτυχία και ανταμείφθηκε.
Οι … μαύρες μέρες
Βάπτισμα του πυρός, την Άνοιξη του ’09 στον Άλιμο και τα προκριματικά του World League. «Πολλοί ερχόταν στην πισίνα για να γελάσουν μαζί μας. Η ομάδα είχε ανανεωθεί, μεγαλύτερη ήταν η Κική (Λιόση) και κανείς δεν μας έδινε τύχη…», θυμάται και γελά τώρα, παραμονή βράδυ του τελικού με την Ιταλία στο Αϊντχόφεν.
Καθόμαστε στο δωμάτιο, πίνουμε το αγαπημένο του κόκκινο κρασί – «οι τανίνες κάνουν καλό», λέει – και αναπολούμε.
«Κερδίσαμε και τους τρεις αντιπάλους μας. Τη Γερμανία, την Βρετανία και τη Ρωσία». Η αρχή είχε γίνει. Οι … μαύρες μέρες που μερικοί περίμεναν, είχαν μείνει στο ράφι …
Το καλοκαίρι το ραντεβού ήταν στην Αιώνια Πόλη. «Πήγαμε στο Παγκόσμιο και φτάσαμε να παίξουμε για πρώτη φορά στα μετάλλια της διοργάνωσης. Δεν ξεχνώ πως χάσαμε από τη Ρωσία στον μικρό τελικό, 1’’ πριν το τέλος με ένα γκολ της Ιβάνοβα και την Ελβετίδα διαιτητή να μας κατακρεουργεί …», λέει.
Η Ελλάδα τερματίζει 4η, κορυφαία θέση σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα και η ανάβαση προς την κορυφή συνεχίζεται.
Η δοκιμασία στο Κράιτσερτς
Ένα μήνα πριν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Ζάγκρεμπ, το 2010, η Εθνική, δοκιμάζεται από όλες τις απόψεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο που γίνεται στο Κράιτσερτς της Νέας Ζηλανδίας. Η κρίση είναι ορατή στην ομάδα, αλλά αποφεύγεται η εξάπλωση της…
«Βγήκαμε 7οι χωρίς καλή απόδοση αλήθεια και μας δημιουργήθηκε πρόβλημα. Όμως το ξεπεράσαμε αφού η διοργάνωση ουσιαστικά δεν μας ενδιέφερε, αφού είχαμε προγραμματίσει να φορμαριστούμε στο Ευρωπαϊκό».
Στην Κροατική πρωτεύουσα το σκηνικό αλλάζει άρδην. Η ομάδα πάει τρένο και φτάνει στον τελικό της διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία!
«Κάναμε κάποιες διορθωτικές κινήσεις μετά τη Νέα Ζηλανδία και στο Ζάγκρεμπ δρέψαμε τους καρπούς με τη συμμετοχή μας σε τελικό μετά από 6 χρόνια (Αθήνα 2004). Εκεί βέβαια βρήκαμε τη Ρωσία το μεγάλο όνομα που σάρωνε τότε τα πάντα και χάσαμε φυσιολογικά. Είχαμε κάνει όμως την αρχή σε τέτοιο υψηλό επίπεδο».
Η αναγνώριση άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά, όλο και περισσότεροι πόνταραν στην ομάδα και την τεχνική της ηγεσία.
Το ονειρεμένο καλοκαίρι
Και ένα χρόνο μετά, ήλθε το ονειρεμένο καλοκαίρι στη Σαγκάη. «Ήταν απίστευτο. Κάναμε 6 νίκες σερί παίξαμε τελικό με την Κίνα και πήραμε την κούπα».
Έξι +1 ήταν οι λόγοι της κορυφαίας επιτυχίας για τον 43χρονο σήμερα τεχνικό. «Η φυσική κατάσταση, η ψυχολογία, ο ενθουσιασμός, η πίστη, το σκάουτινγκ, η τακτική και φυσικά η τύχη», εξηγεί.
Η Ελλάδα ταρακουνιέται με το επίτευγμα των κοριτσιών. Όλοι πίνουν νερό στο όνομα τους, πλειοδοτούν σε μεγάλα και παχιά λόγια.
«Από όλα αυτά έχουν μείνει οι φωτογραφίες, η αναγνωρισιμότητα εν μέρει, αλλά και η απογοήτευση για τους ιθύνοντες και τις υποσχέσεις τους», μονολογεί.
Η οργή συσσωρεύεται αλλά συνάμα χαλυβδώνει την ομάδα, τα κορίτσια.
«Αγαπάμε πολύ την ομάδα και αυτό είναι που μας κάνει μια γροθιά και μας φέρνει σε έναν νέο τελικό, εδώ στο Αϊντχόφεν», τονίζει καθώς όλοι μας στο ξενοδοχείο της ελληνικής αποστολής ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη μέρα, της 29ης Ιανουαρίου που φέρνει την Ελλάδα φάτσα κάρτα με την κορυφαία της επιτυχία και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για πάρτη τους
Μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι, έτσι … μικροσκοπικός που είναι, αλλά τα κορίτσια και όσοι συνεργάζονται μαζί του, έχουν να λένε για τον τρόπο που έχει να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και την πειθώ του, πριν από τέτοια παιχνίδια.
«Μιλάω με τα κορίτσια και κατ’ ιδίαν όταν χρειάζεται. Τους εξηγώ τα επί μέρους στοιχεία του κάθε αγώνα και εκείνο που ζητάω είναι πρώτα απ’ όλα καθαρό μυαλό.
Θέλω να ζούνε το παιχνίδι και τον τελικό, καλή ώρα αύριο, σαν να είναι η πρώτη φορά στην καριέρα τους. Να σκέφτονται ότι όλα αυτά τα κάνουμε για πάρτη μας και για κανέναν άλλο».
Αποδέχεται εύκολα ότι έχει κι αυτός … γούρια. «Υπάρχουν αυτά. Όποιος προπονητής λέει πως δεν έχει, είναι ψέματα. Από την αρχή της κάθε διοργάνωσης ακολουθώ μια συγκεκριμένη διαδικασία. Αλλά μην περιμένεις να σου πω. Τότε παύει να είναι γούρι …», γελά.
Πως γεύεται άραγε το νέκταρ της επιτυχίας, τις πρώτες στιγμές που ο αγώνας τελειώνει και η Εθνική ετοιμάζεται για το βάθρο, καλή ώρα μετά τον τελικό με την Ιταλία;
«Το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να βγω έξω από την πισίνα να πάρω αέρα για πέντε λεπτά. Να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ανθρώπους. Η ηθική ικανοποίηση είναι αυτή που μετρά πολύ περισσότερο για μένα και δεν πληρώνεται με τίποτα».