Του Φώντα Χήτα
Υπεύθυνου Γραφείου Τύπου ΚΟΕ
Την δεκαετία του ’80 υπήρχε βουλευτής στο κλεινόν άστυ, την Αθήνα ντε, που είχε βρει το μότο με το οποίο πολιτευόταν στην εκλογική του πελατεία.
«Έλειψα ποτέ από κοντά σας;» ρωτούσε και φυσικά μόνος του έδινε και την απάντηση, πηγαίνοντας ασθμαίνοντας από εκδήλωση σε εκδήλωση και από … σουαρέ σε σουαρέ...
Θυμάμαι ότι, μας είχε απασχολήσει κάποια στιγμή, στην – τότε – ΕΚΟΦ (νυν ΚΟΕ), γιατί λέει δεν τον είχαμε προσκαλέσει σε εκδήλωση της Ομοσπονδίας. Οποία παράλειψη όντως …
Το … σύνθημα το θυμήθηκα ξημερώματα του Σαββάτου, καθώς κολλημένος στο Fina TV, παρακολουθούσα την προσπάθεια της Εθνικής μας ομάδας υδατοσφαίρισης των Ανδρών στο Έντμοντον, για πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Κάπου στις 5 παρά, όλα είχαν ξεκαθαρίσει. Οι «13» με το γαλανόλευκο σκουφάκι, είχαν κάνει αυτό που συνηθίζουν όλοι όσοι το φοράνε, δεκαετίες τώρα, σε ένα άθλημα που οι περισσότεροι το θυμούνται, καλή ώρα, τέτοιες στιγμές. Μέχρι να το (ξανα)ξεχάσουν την επομένη...
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες λοιπόν η Εθνική μας, τον ερχόμενο Ιούλιο, όπως το έπραξε άλλες 13 φορές, εννιά συνεχόμενες από το 1980, που εύκολα μπορούσαν να γίνουν 12 αν η Πολιτεία το 1976 δεν απέτρεπε τη συμμετοχή της στο Προολυμπιακό για οικονομικούς λόγους...
Τόσες, όσες κανένα άλλο ομαδικό μας άθλημα.
1920 Παρίσι, 1924 Αμβέρσα, 1948 Λονδίνο, 1968 Μέξικο, 1972 Μόναχο, 1980 Μόσχα, 1984 Λος Άντζελες, 1988 Σεούλ, 1992 Βαρκελώνη, 1996 Ατλάντα, 2000 Σίδνεϊ, 2004 Αθήνα, 2008 Πεκίνο. Το κομβόι συνεχίζεται, 2012 Λονδίνο.
Μας βρήκε το ξημέρωμα για τα καλά, μετά το ματς με τους Καναδούς, που αποδείχθηκαν ανήμποροι να κόψουν τον δρόμο στην Εθνική μας για τη βρετανική πρωτεύουσα.
Το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στο διαδίκτυο. Παλιοσειρές που τιμούν στα τριανταφεύγα τους το εθνόσημο και την ιστορία που κουβαλούν οι ίδιοι και το άθλημα, πρωτάρηδες στο κλαμπ των Ολυμπιακών Αγώνων, το απολάμβαναν το νέκταρ της επιτυχίας. Μαζί και τα δεκάδες σχόλια και συγχαρητήρια από τη μητέρα πατρίδα.
Παλιές καραβάνες του αθλήματος, με τη δική τους ιστορική διαδρομή, στην ίδια ρότα. Σαν να ήταν εκείνοι στην πισίνα του Έντμοντον. Γύρναγαν τα χρόνια και τις θύμησες πίσω …
Πέρασε δύσκολες μέρες τα τελευταία χρόνια, η Εθνική μας ομάδα. Μετά την κορύφωση το 2004 (4η θέση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) και το 2005 (χάλκινο στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ), ήλθε η κάμψη, ήλθε – αργότερα – φυσιολογικά και η οπισθοχώρηση.
Δεν ήταν βέβαια «πέτρινα» τα χρόνια αυτά. Αλλά το νήμα τώρα φαίνεται ότι ξαναπιάνεται. Ξανασηκώνεται για την ακρίβεια.
Δεν έλειψε όντως από κοντά μας, στα ραντεβού της με το κορυφαίο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη Γη, η Εθνική μας ομάδα. Πιστή αγαπημένη όπως πάντα…
Αυτός ο «άλλος» ελληνικός αθλητισμός, έχει την δικιά του κουλτούρα, τα δικά του ιδεώδη. Δεν χαρίζεται σε όσους τον κατακρεουργούν με αλλοπρόσαλλες πολιτικές και εγκληματικά λάθη.
Δεν συγχέεται με εκείνο τον «αθλητισμό» που, τα Μίντια τις περισσότερες φορές αποθεώνουν, που καταρρακώνει αξίες και ιδανικά, που διαδραματίζεται στο παρασκήνιο και όχι το προσκήνιο.
Γι αυτό και τον υπηρετούμε...
Το Άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog isportime.blogspot.com